zaterdag 29 oktober 2011

Oma Jo (Hebly)

door Marike Verheul

Jo Hebly (1905-1993) trouwde in 1925 met Arie van Indië, mijn opa,
de oudste zoon van Arie Az.
Met de handschoen wel te verstaan: zij in Holland, hij in Nederlands-Indië.
Een decennium na het overlijden van haar echtgenoot vroegen mijn ouders aan Jo of ze misschien een aantal  verhalen uit haar jeugd wilde opschrijven. Ze gaven haar voor de verjaardag een chique schrift. Hieronder vier bladzijden uit dat boek van mijn oma.
Overigens, toen zij haar eerste achterkleinkind kreeg en ik vroeg hoe hij (Jeff) haar nu moest noemen, zei ze:
'Nou, die mag mij dan misschien wel gewoon Jo noemen'.  Een vlaag van jaloezie schoot door me heen, dat had ik ook wel gewild!


                                 3 augustus '76

Terugkijkend kan ik niet anders zeggen dan dat ik een
doodgewoon kind was, van doodgewone ouders.
Ik had een goede jeugd, maar in materiëel opzicht geen rijke.
Het inkomen van een onderwijzer, en zeker van een christelijk
onderwijzer, was erg klein. En dat hebben we altijd gevoeld,
b.v. met vermaakte kleren van tantes en andere goedgeefse
dames die het beter hadden. Ik vond dat afschuwelijk!
       De band in ons gezin was goed. Ik hield erg veel van
mijn ouders. Moeder was (als ze tenminste niet nerveus
was door eeuwige geldzorgen en het werk dat haar over het
hoofd dreigde te groeien) een gezellige, opgewekte vrouw,
die zo plezierig kon lachen om gekke situaties.
     Vader was totaal anders. Hij leek heel ernstig, haast
"stijf ", maar hij had een geweldig gevoel voor humor.
Erg streng was hij wel, voor zichzelf en voor ons.
Hij zag hoegenaamd niets door de vingers wat maar
zweemde naar ongehoorzaamheid of brutaliteit, laat
staan oneerlijkheid. Daar stond een "gevoelige" straf op!
     Toch - bij 't opgroeien neigde ik steeds meer naar
hem. Ik had een speciale band met hem, die ik niet kan
omschrijven. Ik had 't gevoel dat we altijd eender dachten.
Soms was een enkel blik van verstandhouding daar
het bewijs van .

(NB: klik op het plaatje voor een vergroting)
 
Bij mijn vertrek naar Indië woog het afscheid van Vader
mij zwaar, erg zwaar.
     En ik heb hem niet meer mogen terugzien.

                                      14 april 1977

   Mijn eerste foto, dertien maanden jong. Vandaag
op de dag af 71 jaar geleden genomen: op 14 april 1906!
Ik vind het eigenlijk niet zo'n leuke foto, het "kat uit de
boom-kijkerige" zit er al in.
     En er onder, al was dat toen nog niet aan de orde,
mijn "aanstaande" met zusje Lij. Dat zal ongeveer
(ik schat het maar) in 1897 zijn gemaakt.
  Wat is het leven een zucht, en , om het met een bijbelse
uitdrukking te zeggen: "hoe vlieden wij daarheen".
Drie prille kindertjes, waarvan ik, oude vrouw, nog
de enig overgebleven ben. Het is verbijsterend, als je
er even bij stilstaat. Maar dat doe je niet vaak.
Ik ben tenminste nog al eens met de toekomst bezig,
alsof er nog jaren vóór me liggen. Ik maak nog
plannen, vooral het huisje in Zwitserland zit me
hoog. Toch voel ik het niet als een bedreiging als ik
dat alles niet zou beleven, want ik ben er vast van
overtuigd dat de heerlijkheid die me dan wacht van
altijd bij God te zijn een onmetelijk geluk is.































                                 .

Ria's merklap

door Marike Verheul

Dat we niet precies weten wat er wordt afgebeeld, is eigenlijk wel zo leuk.
Het is een merklap met bovenaan de initialen MV, Maria Verheul. Dat zijn ook mijn initialen, vandaar dat ik dit bijzondere stukje textiel kreeg van Marjolein (Ria's nicht) die het al die tijd zorgvuldig had bewaard.
Een mooie bijkomstigheid is dat ik de grote naaidoos van mijn tante Ria (Maria Verheul 1927-1997), de enige zus van mijn vader, en dochter van Arie van Indië, in huis heb. Het bevat antiek naaigerei van wel drie generaties, zoals een versleten zilveren vingerhoedje, een krakkemikkig raderwieltje en allerlei antieke knoopjes en klosjes en bandjes. Een museumpje op zichzelf.
Kees vertelde dat zijn zus Ria wel eens boekomslagen had gemaakt, en dat deze merklap waarschijnlijk in het verlengde ligt daarvan. Verder was het namelijk eigenlijk niets voor haar, dat geborduur.


(klik op de scan voor een vergroting)


Overigens, iets heel anders, heeft Ria tussen 1979 en1985 ontzettend veel werk gemaakt van het samenstellen en opschrijven van de familie-stambomen van twee kanten: Verheul en Hebly. Het zijn twee goed en leuk geschreven boekwerken geworden met gegevens die wel teruggaan tot de 14e eeuw!

maandag 10 oktober 2011

oom Kees is Jarig

door Marike Verheul

Vandaag, 10 oktober, is Kees Verheul, broer van mijn vader Hans en jongste zoon van Arie Verheul (van Indië) en Jo Hebly, jarig!
Welke leeftijd hij heeft gekregen, doet er eigenlijk niet veel toe. Want wie maalt daar nu om als je jong oogt, en je nog altijd dito voelt. Belangrijk, daarentegen, is dat hij op dit moment waarschijnlijk ergens tussen Zwitserland en Nederland in een goed restaurant zit te eten. Zoals het hoort, zou je bijna schrijven, omdat hij heel graag van het leven geniet.

Kees heeft voor zijn nichten en neven een fantastische map gemaakt over het verhaal van onze grootouders: 'Arie en Jo'. Met anekdotes en stukjes van brieven die zij aan elkaar en aan hun ouders schreven.
Het is een boeiend geheel geworden, goed geschreven en mooi samengesteld door Kees, en zo aanstekelijk dat je zou kunnen stellen dat zijn werk en toewijding uiteindelijk heeft geleid tot het begin van... dit blog (verrassing!)

Met de hartelijke felicitaties van ons allen!